De Moezel is een charmante rivier die door Frankrijk, Luxemburg en Duitsland loopt. Blogger Jessica de Korte reisde mee met de Magnifique III, van Metz naar Cochem. Met volop schönheit, wijn en mooie ontmoetingen.
“Kom, we trakteren je op een wijntje!” Ik sta net een foto van wijnhuis St. Michael te maken, als een paar Canadezen uit de groep aan komen fietsen. Niet veel later zitten we op een zonnig terras. Diep onder ons stroomt de imposante Moezel langs haar steile oevers, waar de wijnranken zich staande houden. Het landschap lijkt zo uit een sprookje te komen. “Mijn favoriet is de Piesporter Treppchen Riesling,” zegt de serveerster, Anja Mechtel. “Die komt van hele oude wijnranken, meer dan 100 jaar oud, en heeft een diepe smaak.”
Het is de eerste keer dat ik in dit gebied ben. Best gek eigenlijk, voor een fervent vakantiefietser. Het fietspad langs de Moezel is een van de populairste routes van Duitsland, en ik begrijp nu waarom. Je trapt door een spectaculair rivierlandschap, waar je om de haverklap op een middeleeuws stadje, charmant wijndorp, kasteel of Romeinse sporen stuit. Al fietsend en varend kan ik alles in een rustig tempo in me opnemen. Af en toe een wijntje proeven tussendoor, maakt de ervaring compleet.”
Plan uw reisNooit eenzaam
Met Boat Bike Tours reis ik in een week van het Franse Metz naar Cochem in Duitsland. Aan boord van het schip Magnifique III zijn vooral Canadezen, een paar Amerikanen en Australiërs – en Nederlanders; de bemanning en ik. Wat samen fietsen zo mooi maakt, is dat het de onderlinge afstand in één keer vervaagt. Ik ben in mijn eentje mee, maar voel me geen enkel moment eenzaam. Altijd is er wel iemand die een praatje aanknoopt of, zoals bij wijnhuis St. Michael, me voor een drankje uitnodigt.
Metz is een sfeervolle Franse stad, met volop terrasjes en jongeren die aan de kade zitten. Op de eerste fietsdag trappen we door drie landen: Frankrijk, Luxemburg en Duitsland. Eerst worden we begroet met ‘bonjour’, later met ‘Moien’, dan ‘Hallo’. De route gaat door Schengen, het drielandenpunt waar in 1985 het bekende Schengenakkoord werd ondertekend. Sinds het akkoord kunnen mensen vrij reizen tussen de deelnemende landen, zonder hun paspoort te tonen.
De Romeinen maakten al wijn
Al snel komen de eerste wijngaarden in zicht. De Romeinen verbouwden hier al wijn, en vestigden zich aan de oevers van de Moezel. In het dorpje Nennig bezoeken we een nagebouwde Romeinse villa, waar de oorspronkelijke mozaïekvloer vanaf een balkon te bewonderen is. Het kunstwerk bestaat uit maar liefst 3 miljoen tegeltjes en toont scènes van de gladiatorenspelen, die in het amfitheater werden gespeeld.
Die avond ontstaat, na een barbecue op het dek van de Magnifique III, spontaan een dansavond, waarbij iedereen lacht en zingt. Later stap ik nog even in de jacuzzi op het dek. Met een heerlijk glas witte wijn kijk ik uit over het kalme water, waar zwanen zwemmen. Boven mij glinsteren sterren in de donkere hemel. Zo’n mooi contrast. Het ene moment ben ik in een heerlijke feeststemming, en zo voel ik me weer helemaal zen, omringd door natuurgeluiden.
Saarburg en Trier
De volgende dagen fietsen en varen we verder door het opvallend groene landschap, met onderweg volop historische plaatsen. In het midden van het middeleeuwse stadje Saarburg stroomt een waterval, die de oude molens aandrijft. Vanaf de hoger gelegen kasteeltoren kijk ik uit over de vallei. Trier, de oudste stad van Duitsland, heeft volop sierlijke huizen in pasteltinten en rococo-stijl. Met de groep bezoek ik de kathedraal, daarna loop ik door de paleistuin, en zoek ik de Romeinse thermen op.
Het mooiste deel van de route gaat door de Romantische Moezel, de bijnaam voor de Midden-Moezel. Hier worden de oevers serieus steil, en zijn, zover het oog reikt, wijnranken te zien. De blootstelling aan de zon is perfect voor de rijping van de druiven. Het rustige fietspad volgt eerst de rivier, en gaat dan de hoogte in, dwars door de wijngaarden. Ik knijp in de remmen als ik een groepje mannen en vrouwen lachend druiven zie plukken. “Familie, vrienden, iedereen helpt gratis mee,” vertelt de jongste van het stel. “Straks lunchen we samen, aan een picknicktafel. Met wijn uiteraard.”
Gemütlich, knus
Het mag dan wel oktober zijn, en vrij fris, overal zie ik volle terrasjes, waar gasten de lokale wijn proeven – denk aan Piesport en Trittenheim. Soms staat er ergens een kraampje, met houten banken en inklaptafels. Heel gemütlich, Duits voor knus. Het toeristische stadje Bernkastel-Kues staat vol vakwerkhuizen, die zijn geschilderd in zuurstokkleuren – rood, geel, groen, oranje. Torentjes, schaalvormige daken, ronde versieringen. Enorm schattig is het smalle Spitzenhäuschen uit 1416, waar in de kelder een wijnbar zit.
Op een van de laatste dagen besluit ik een dag aan boord te blijven. Vanaf het water beleef ik het landschap weer heel anders. ’s Morgens hangt een laagje mist in het dal, waardoor de kastelen op de heuvels nóg romantischer ogen. Ik staar naar de rustgevende golven in de Moezel. De kapitein nodigt me uit in de stuurhut, vanwaar je 360 graden om je heen kunt kijken. “Ik vaar al mijn hele leven, maar hier ben ik dit jaar voor het eerst,” zegt de kapitein, Henk Keizer. “Schitterend. Iedere keer als je de hoek omgaat, zie je weer iets nieuws.”
Een sluis van 7 meter
Het lijkt wel alsof ik in de Efteling zit, maar dit is écht. Na een tijdje varen we een sluis in. Zodra de deuren dicht zijn, gaat het water redelijk rap omlaag. “Het hoogteverschil is hier 7 meter,” legt de kapitein uit. “Ongeveer iedere twintig kilometer is er een sluis.” Vanaf de jaren zestig begon het kanaliseren van de rivier, zodat grotere schepen hier voortaan konden varen. De Moezel heeft tussen Metz en Koblenz veertien sluizen, die een hoogteverschil van 90 meter overbruggen.
Die middag hebben we een proeverij bij Weingut Weis in Zell, een stadje dat vooral bekendstaat om zijn wijn Schwarze Katz, Duits voor zwarte kat. Toen kooplieden in 1863 geen keuze konden maken, sprong ineens een blazende kat op een van de vaten; dat moest wel de beste wijn zijn – en inderdaad, het werd een bestseller. “Ruik de wijn eerst,” zegt wijnmaker Peter Weis. “Neem een slokje, en houd het in de mond. Dan mag je doen wat je moeder altijd verbood bij het eten van soep: slurpen. Zo komt het aroma vrij. Proost!”
Doornroosje van de Moezel
De reis gaat verder via Beilstein, het Doornroosje van de Moezel, met bovenaan de ruïnes van kasteel Metternich. Als eindbestemming Cochem nadert, merk ik dat ik deze reis nog helemaal niet wil beëindigen. Ik ga niet alleen het landschap en rustige tempo missen, maar ook de reisgenoten, die ik deze week steeds beter heb leren kennen. Nóg een keer gaan we samen op pad, wandelend door de historische wijnstad vol vakwerkhuizen, richting het sprookjeskasteel. Poeh, dit is flink klimmen! Maar wat een uitzicht!
Terug aan boord proosten we bij het Captain’s dinner voor de laatste keer, deze keer met bubbeltjeswijn. “Kijk eens naar buiten, hoe fraai het kasteel is opgelicht,” roept een van de Canadezen. Even stap ik het dek op, in de hoogte glinstert de burcht. Franse troepen verwoestten het gebouw, maar de Berlijnse zakenman Louis Ravené liet het eind negentiende eeuw in neogotische bouwstijl herbouwen. Een pareltje. Schönheit, Duitse schoonheid, daar hebben we deze week volop van gezien. Pur Genießen. Puur genieten.
Meer zien?
Ook zo onder de indruk van Jessica’s avontuur? Klik hier en bekijk haar volledige reisverslag in de video.
Klaar om te gaan?
Wilt u uw fiets-vaarvakantie meteen plannen? Bel ons op 020 72 35 400 of mail naar [email protected] en we helpen u graag. Tip: schrijf u in voor onze nieuwsbrief en blijf altijd op de hoogte van onze nieuwste reizen en mooie aanbiedingen.
Plan uw reis